Μαρόκο
Η ιστορία του Μαρόκο με λίγα λόγια...
Μαρόκο, χώρα παραμυθένια με τα μενεξεδένια δειλινά, λέει ένα παλιό ρεμπέτικο τραγούδι. Η αλήθεια που κρύβει αυτός ο στίχος, αποδίδει πλήρως αυτό που είναι το Μαρόκο.
Είναι μια χώρα παραμυθένια, γεμάτη μυστήριo και αν είσαστε έτοιμοι, πάμε να την εξερευνήσουμε.
Αν και βρίσκεται στο δυτικό άκρο της Αφρικής, και αναφέρεται από τους Άραβες ιστορικούς και γεωγράφους ως αλ – Μαγκρίμπ αλ Άκσα, δηλαδή ως “Άπω Δύση”, ο χαρακτηρισμός που του έδωσε ο προηγούμενος βασιλιάς του, ο Χασσάν ο 2ος, είναι απόλυτα σωστός. Όπως είπε, είναι μια χώρα που μοιάζει με δέντρο, το οποίο έχει τις ρίζες του στην Αφρική, με σαφή αναφορά δηλαδή στις βαθιά ριζωμένες παραδόσεις, και τα κλαδιά του στην Ευρώπη, δηλαδή στην προσπάθεια της χώρας να εκσυγχρονίζεται όλο και περισσότερο.
Η έκτασή του – συμπεριλαμβανόμενης και της περιοχής της Σαχάρας – αγγίζει τις 700.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι μια χώρα που περιλαμβάνει τα πάντα. Έχει ερήμους, έχει πυκνά καταπτάσινα δάση, έχει μεγάλες οροσειρές και παράλληλα χιλιόμετρα δαντελωτών ακτών.
Οι πρώτοι κάτοικοι της χώρας ήταν οι Βέρβεροι, για την καταγωγή των οποίων δεν γνωρίζουμε και πολλά, επειδή οι πληροφορίες που έχουμε για αυτούς είναι λίγες και συγκεχυμένες. Αρχικά κατοικούσαν στα παράλια, μιας και η χώρα έχει εκτεταμμένες ακτές τόσο προς την Μεσόγειο όσο και προς τον Ατλανικό Ωκεανό, αλλά αναγκάστηκαν, εξ' αιτίας των συνεχών εισβολών, λαών που έφθαναν τόσο από την ανατολή όσο και από τον βορρά, να αποτραβιούνται όλο και πιο νότια, με αποτέλεσμα σήμερα να τους συναντάμε στο νότιο τμήμα της χώρας και επάνω στις δύο οροσειρές του Άτλαντα.
Αυτό που ξέρουμε όμως σίγουρα, όπως πιστοποιείται από πολλά ιστορικά κείμενα, είναι πως ο Καρχηδόνιος στρατηγός Άννων, έφθασε στην περιοχή αυτή και ίδρυσε μια σειρά από ανεπτυγμένα πολιτιστικά κέντρα, όπως το Μογκαντόρ, την σημερινή Εσσαουίρα δηλαδή και άλλες.
Ακολουθούν οι Ρωμαίοι, και το Μαρόκο γίνεται ρωμαϊκή επαρχία με το όνομα Μαουρετάνια Τιντζιτάνα. Την ίδια εποχή ιδρύονται σημαντικές αποικίες, όπως η Τίνγκις, η σημερινή Ταγγέρη δηλαδή, η Βολουμπιλίς, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ, και πολλές άλλες. Οι Ρωμαίοι παρέδωσαν όμως γρήγορα την χώρα σε ντόπιους ηγεμόνες, οι οποίοι εναλλάχθηκαν στην εξουσία με τους Βυζαντινούς, μέχρι το 670 μΧ όταν φθάνει στην περιοχή ο στρατηγός Ούκμπα ίμπν Ναφίι, σύντροφος του προφήτη Μωάμεθ, και είναι από τότε που ξεκινάει η αραβική κυριαρχία. Το Ισλάμ βρίσκει πρόσφορο έδαφος και υιοθετείται από τις αυτόχθονες βερβερικές φυλές, που είχαν βαρεθεί τους βαριούς κανόνες που τους επέβαλλαν οι βυζαντινοί.
Ο προστάτης του Μαρόκου, ο Μουλά Ιντρίς ο 1ος, φθάνει στην χώρα κυνηγημένος από την δυναστεία των Αβασσιδών και είναι αυτός που βάζει τον θεμέλιο λίθο της Φεζ.
Στο Μαρόκο εναλλάσσονται πέντε δυναστείες, οι οποίες αφήνουν πίσω τους αυτές που σήμερα θεωρούνται οι αυτοκρατορικές πρωτεύουσές του.
Οι Αλμοραβίδες ιδρύουν το Μαρακές, από το οποίο παίρνει και το όνομά της η χώρα, οι Αλμοάδες το Ριμπάτ αλ – Φάθ, το σημερινό δηλαδή Ραμπάτ, οι Μερινίδες βασιλεύουν στην Φεζ και τέλος οι Αλαουίτες ή Αλεβίτες θεμελιώνουν το Μεκνές. Η πέμπτη δυναστεία, είναι αυτή των Σααδί, οι οποίοι προέρχονταν από τον νότο και εγκαταστάθηκαν στο Μαρακές.
Επί όλων αυτών των δυναστειών η χώρα μεγαλουργεί και επεκτείνει τα εδάφη της από το Τιμπουκτού μέχρι το Τολέδο της Ισπανίας.
Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα η χώρα άνοιξε τις πύλες της προς τις χώρες της Ευρώπης και πράγματι αρχίζουν να ανοίγονται πρεσβείες και να υπογράφονται πολλές εμπορικές συμφωνίες, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα, τόσο η Γαλλία όσο και η Ισπανία καθόρισαν τις σφαίρες επιρροής τους στο Μαρόκο και είναι η Γαλλία που το 1912 καθιστά το Μαρόκο Προτεκτοράτο της, μια κατάσταση που διαρκεί μέχρι το 1956, όταν η Γαλλία αναγκάζεται να παραχωρήσει την πλήρη ανεξαρτησία στην χώρα.
Θα αναρωτιέστε γιατί θα πρέπει να επισκεφθείτε το Μαρόκο. Οι λόγοι είναι άπειροι αλλά αφήστε μας να σας αναλύσουμε μερικούς από αυτούς.
Πρώτα πρώτα ας μιλήσουμε για τα βουνά του, τους Άτλαντες, ο κάθε ένας από τους οποίους έχει τα δικά του χαρακτηριστικά στοιχεία. Όλοι μας ξέρουμε τον Άτλαντα, τον γιο του Ιαπετού, ο οποίος τιμωρήθηκε από τον Δια να σηκώνει στους ώμους του τον Ουρανό και φυσικά εδώ συναντάμε την ελληνική μυθολογία σε όλο της το μεγαλείο.
Στον Μέσο Άτλαντα θα θαυμάσουμε τα υπέροχα δάση με τους αιωνόβιους κέδρους, το ξύλο που χρησιμοποιείται κατά κόρον στην μαροκινή αρχιτεκτονική, ενώ εδώ θα έρθουμε σε επαφή και με τα μοναδικά λευκά πιθηκάκια που υποδέχονται με χαρά τους τουρίστες και τους αφήνουν να τα ταίσουν.
Εκατομμύρια χρόνια πριν τα βουνά αυτά βρίσκονταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και όταν τα νερά, για άγνωστο λόγο, αποτραβήχθηκαν, εγκλώβισαν μέσα στα πετρώματα άπειρα θαλάσσια ζώα και φυτά, έτσι κάλλιστα μπορείτε να βρείτε στις τοπικές αγορές απολιθώματα, παράδεισο για τους συλλέκτες του είδους .
Στον Μεγάλο Άτλαντα, η ψηλότερη κορυφή του οποίου είναι η δεύτερη μετά το Κιλιμάντζαρο, θα συναντήσουμε διάσπαρτα πολλά χωριά των Βερβέρων, τα οποία δένουν απίστευτα με το περιβάλλον, μιας και είναι κτισμένα με το χαρακτηριστικό κοκκινόχωμα του νότου του Μαρόκου.
Έχοντας σαν ορμητήριο την γραφική κωμόπολη της Ερφούντ, μπορούμε με κατάλληλα διαμορφωμένα jeep 4Χ4 να φθάσουμε μέχρι την έρημο και πολύ κοντά στα σύνορα με την Αλγερία. Σας προτείνουμε μια βόλτα με τις καμήλες επάνω στους αμμόλοφους για να μπορέσετε να ανέβετε με ευκολία επάνω στα πανύψηλα Erg. Εκεί θα μπορέσετε να χαρείτε μια μοναδική ανατολή του ήλιου παρέα με τους ανθρώπους της ερήμου, που ειδικά τον χειμώνα ανάβουν φωτιές για να σας ζεστάνουν.
Αφήνουμε πίσω μας την έρημο με την απίστευτη ηρεμία της και είμαστε έτοιμοι πια να αρχίσουμε την περιπλάνησή μας στις αυτοκρατορικές πρωτεύουσες της πανέμορφης αυτής χώρας.
Τι να πούμε για το υπέροχο και κοσμοπολίτικο Μαρρακές, το οποίο σφίζει από ζωή. Η πρωτεύουσα του νότου ή η κόκκινη πόλη όπως είναι γνωστό. Εκτός από τα μνημεία που έχει να επιδείξει, επιβάλλεται μια βραδινή βόλτα στην πασίγνωστη πλατεία Τζεμάα ελ Φνα, μνημείο άϋλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ, που όχι τυχαία επιλέχθηκε από τον μαίτρ των αστυνομικών ταινιών Άλφρεντ Χίτσκοκ σαν σκηνικό για την ταινία του “Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά”. Αναμιχθείτε με τους ντόπιους και μην διστάσετε να δοκιμάσετε τα εδέσματα που προσφέρονται στις υπαίθριες ψησταριές. Το Μαρρακές σίγουρα θα κλέψει την καρδιά σας.
Τι να πούμε ακόμα για την Φεζ, την “θρησκευτική πρωτεύουσα” του Μαρόκου με την μεσαιωνική της Μεντίνα, αυτόν τον πολύβουο λαβύρινθο με τα στενά σοκκάκια, μέσα στα οποία ζει και εργάζεται ένας πληθυσμός που αριθμεί πάνω από 300.000 άτομα.
Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε συντεχνίες επαγγελματιών να εξασκούν τέχνες που έχουν από καιρό εκλείψει από την δική μας πατρίδα, όπως παραδείγματος χάριν αυτή των τροχιστών των μαχαιριών, αυτή των βαφέων και κυρίως αυτή των βυρσοδεψών, που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα για την σταθεροποίηση των φυτικών χρωμάτων ούρα από αγελάδες και περιττώματα περιστεριών.
Θεαματική είναι και η πύλη του ανακτόρου που χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και είναι ένα από τα μεγαλύτερα που υπάρχουν στο Μαρόκο. Στην πύλη υπάρχει επικάλυψη από χαλκό, για την οποία έχουν εργαστεί οι τεχνίτες της συντεχνίας των χαλκουργών που είναι ονομαστοί σε όλο τον κόσμο.
Για το βράδυ σας προτείνουμε να ανέβετε κάπου ψηλά για να μπορέσετε να θαυμάσετε την υπέροχη θέα προς την Μεντίνα και να δείτε φωταγωγημένους με πράσινο χρώμα, το ιερό χρώμα του Ισλάμ, τους πάνω από 300 μιναρέδες που αντιστοιχούν σε ισάριθμα τζαμιά.
Ανεβαίνουμε προς το Μεκνές, την αυτοκρατορική πρωτεύουσα της δυναστείας των Αλαουιτών, που ο πιο ονομαστός ηγεμόνας της, ο Μουλά Ισμαήλ, θέλησε να την κάνει τις Βερσαλίες του Μαρόκου. Όλη η πόλη έχει χαρακτηριστεί από την ΟΥΝΕΣΚΟ Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και αν και είναι η λιγότερο γνωστή, αυτό δεν την καθιστά λιγότερο όμορφη και ελκυστική για τον επισκέπτη.